پاچینو - دونیرو (۸)

آل پاچینو و رابرت دونیرو بترتیب 64 و 61 ساله هستند و شاید این سنین دیگر برای خلق یک شاهکار بیادماندنی کمی زیاد باشد. هرچند مثلا هنری فاندا و کاترین هپبورن که در سال 1981، 76 و 74 ساله بودند با بازی در On Golden Pond نشان دادند که غیرممکن، ممکن است؛ ولی، باید بسیار خوشبین بود تا انتظار شگفتی دیگری را از پاچینو و دونیرو داشته باشیم. سینمای امریکا سینمایی نیست که در آن پیرمردهای شصت و چندساله بتوانند آقایی کنند. همانگونه که روزگاری دونیرو، مارلون براندوی جوان لقب گرفته بود، امروز هم باید منتظر باشیم تا یک نابغه دیگر از راه برسد تا رابرت دونیروی جوان نامیده شود، چیزی که امروزه بیشتر به یک رویای شیرین شباهت دارد. در مورد پاچینو اوضاع بمراتب بدتر است، زیرا او روشی را در بازیگری نشانمان داد که منحصربفرد بود و بعد از او هیچکس نتوانست آن را با غنای پاچینو ارائه کند. با اینکه اندکی سرحالتر از دونیروست، اما او هم کم کم باید به حاشیه نشینی و حضورهای افتخاری (Cameo) عادت کند. بازیهایی که در این چند ساله از آنان دیده ام، طبق معمول در سطح بالایی بوده اند، اما نه در حد نامشان. اگر هر بازیگر دیگری چنین نقش آفرینیهایی داشت، قطعا بعنوان یک افتخار در کارنامه اش ثبت میشد، اما متاسفانه (یا خوشبختانه!) فیلمهای اخیر این دو، بین انبوه فیلمهای درخشانشان گم میشود.

فعلا چیز دیگری درباره پاچینو و دونیرو بذهنم نمیرسد و احتمالا از یادداشت بعدی بروم سراغ موضوعات دیگر. راستی! وبلاگ نوشتن وقتی که راجر واترز توی گوشت میخواند ...!ha ha Charade you are هم خیلی مزه میدهد. کلا با این آلبوم Animals پینک فلوید خیلی حال میکنم. جمع و جوره و پرمغز!

عکس: آل پاچینو در صحنه ای از The Insider، محصول 1999 و دومین همکاری او با مایکل مان.