پاچینو - دونیرو (۵)

اگر آل پاچینو دانش آموخته Actors Studioست، رابرت دونیرو هم زیر نظر استلا آدلر آموزش دیده است؛ پس سواد تئوری بازیگری هر دوشان از یکجا (شیوه "Method") سرچشمه گرفته. و اگر پاچینو با سختکوشی در صحنه تاتر به فوت و فن کارش آشنا شده بود، دونیرو این کار را با تجربه اندوختن مداوم جلوی دوربین انجام داد. هر دو هم تقریب همزمان بعنوان استعدادهای جدید بازیگری شناسایی شدند. دونیرو نیمه دوم دهه 60 تاتر را رها کرد و به سینما رفت. کارگردان اولین فیلمش برایان دی پالمای بیست و چندساله بود، یکی از محصولات آنزمان راجر کورمن. دونیرو 10 فیلم بازی کرد که بالاخره همه ب خیابانهای پایین شهر (1973 - مارتین اسکورسیزی) متوجه حضورش شدند؛ اسکورسیزی هم از نمک پرورده های راجر کورمن بود. احتمالا با این فیلم بود که فرانسیس کاپولا احساس کرد بازیگر مناسب را برای دوران جوانی پدرخوانده پیدا کرده است. پاچینو هم در این فیلم بازی میکرد و دونیرو با حضور بعنوان مارلون براندوی جوان اسکار گرفت. کاپول هم یکی دیگر از شاگردان راجر کورمن بود (!) و از این فیلم به بعد بود که منتقدان گفتند: رابرت دونیرو، مارلون براندوی نسل جدید است.

دونیرو بیشتر شهرتش را بخاطر کاراکترهایی با مایه هایی از پوچی (نیهیلیسم) ی آدمهایی که ظاهرا در اجتماعند اما هنجارهایی برای خود دارند که با جامعه ناسازگار است، بدست آورده است (1973:خیابانهای پایین شهر - 1974:پدرخوانده، قسمت دوم - 1976:راننده تاکسی - 1978:شکارچی گوزن - 1980:گاو خشمگین - 1984:روزی روزگاری در امریکا و...). این ناسازگاری ارزشها نیز نتایجی مختلف ( مثلا: کنار آمدن و آداپته شدن، اعتراض، گوشه گیری، شوریدن و عصیان) داشته است و دونیرو تمام این حالات را ب استادی در فیلمهایش نشان داده. او این نقشها را خصوصا در فیلمهای اسکورسیزی بسیار درخشان ارائه کرده. طوریکه هنوز هم بسیاری گاو خشمگین را بهترین بازی دونیرو و بهترین کارگردانی اسکورسیزی تاکنون میدانند...